ермауыт

зат. көне. Ер, батыр; алпауыт. – Сонау Түркі қағанатының тұсында алмауыт мінген е р м а у ы т т а р ы м ы з емін-еркін жайлаған жерлер ғой бұл (М. Байғұт, Бұла бұлақ, 200). Темекі шегіп отырып, өзін-өзі алмауыт мінген е р м а у ы т т а й сезініп, қиял-ғажайыптарға берілмек-ті (Бұл да, 19).